Śpiewanie konopielek w tym roku w gronie rodzinnym

Śpiewanie konopielek to tradycja znana tylko w naszym regionie

Wielkanocny zwyczaj kolędowania, tzw. chodzenie z konopielką, to tradycja składania życzeń gospodarskich, związanych z rozpoczęciem nowego roku agrarnego. Tradycja ta znana jest tylko w północno-wschodniej Polsce i w regionie solecznickim i wileńskim (Litwa), a także w obwodzie grodzieńskim na Białorusi. Zwyczaj na ziemiach polskich zanikł w latach 60. ub. wieku. Od kilkunastu lat, dzięki staraniom ośrodka kultury w Knyszynie jest wskrzeszany w tych okolicach.

Wołoczebników (czyli kolędowników) w Wielkanoc od kilku lat można było spotkać we wsiach niedaleko Knyszyna. Kolędowano od domu do domu - powiedziała Jadwiga Konopko, jedna z osób zaangażowanych we wskrzeszanie tej tradycji.

Jednak w tym roku, podobnie jak w poprzednim, ze względu na obostrzenia kolędowanie nie może się odbyć, a wołoczebnicy nie mogą zajrzeć do kolejnych domów - dodała Jadwiga Konopko. Zapewniła, że kolędnicy, których co roku można było spotkać, tym razem zaśpiewają w swoich domach albo pod oknami swoich rodzin.

Będzie to okazja do składania sobie wiosennych życzeń w rodzinnym gronie - powiedziała Jadwiga Konopko.

Swoją konopielkę przygotował podbiałostocki skansen

Swoją konopielkę, którą można odtworzyć w domu, przygotowało w tym roku Podlaskie Muzeum Kultury Ludowej. W mediach społecznościowych instytucji jest dostępny teledysk "Podlaska konopielka".

Tydzień po Wielkanocy miały się odbyć prezentacje konopielek w Podlaskim Muzeum Kultury Ludowej, jednak pandemia i przedłużone do 9 kwietnia obostrzenia nie pozwalają na zorganizowanie takiego wydarzenia. Jadwiga Konopko powiedziała, że przygotowywana jest konferencja naukowa o konopielkach.

Konopielkami nazywano pieśni obrzędowe śpiewane w Wielkanoc przez kawalerów

Jak pisze w książce "Rok obrzędowy na Podlasiu" etnograf dr Artur Gaweł, konopielkami nazywano pieśni obrzędowe, które w Wielkanoc śpiewali kawalerowie, stąd też pochodzi nazwa zwyczaju - chodzenie z konopielką. Wiosenne kolędowanie miało też inne określenia, najczęściej nazywano je "włóczebne" lub "wołoczebne". Kolędników zebranych w grupę nazywano kompanią.

Kompanie zbierały się po południu w Wielkanoc, a kolędowanie trwało całą noc i - pisze Gaweł - kończyło się rankiem drugiego dnia świąt. Kompanie składały się z kilkunastu mężczyzn. W każdej z nich był tzw. zapiewajło, czyli - jak wyjaśnia etnograf - mężczyzna doskonale znający nie tylko teksty pieśni, ale również wszystkich mieszkańców wsi. Życzenia śpiewano przy akompaniamencie harmonii, skrzypiec lub harmonijki ustnej.

W pieśniach pannom i kawalerom życzono zmiany stanu cywilnego, a gospodarzom - urodzaju. Wołoczebnicy za swoje życzenia dostawali od gospodarzy zapłatę: kiełbasę, jajka czy kieliszek wódki. Jeśli odmówiono kawalerom poczęstunku, śpiewali złośliwe piosenki. Bano się takich przyśpiewek, bo wierzono, że wróżą nieszczęście, a córce gospodarzy - staropanieństwo.

Artur Gaweł pisze, że kolędowanie kończyło się zabawą, która organizowana była w trzeci dzień świąt, czyli we wtorek. Poczęstunek składał się z darów, jakie zebrano podczas śpiewania. Na zabawę zapraszano dziewczęta.

źródło: PAP | red: bs